Izolacyjność akustyczna właściwa

Izolacyjność akustyczna właściwa

Miarą izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych jest izolacyjność akustyczna właściwa R, którą definiujemy jako dziesięć logarytmów ze stosunku mocy akustycznej padającej na daną przegrodę i mocy akustycznej przeniesionej przez tą przegrodę, co możemy zapisać wzorem (1).

(1)

gdzie:

W1 – moc akustyczna padająca na przegrodę, W
W2 – moc akustyczna przeniesiona przez przegrodę, W.

Jeżeli przegroda budowlana rozdziela dwa pomieszczenia, w których pola akustyczne można uznać za rozproszone i jeżeli przenikanie dźwięku między pomieszczeniami odbywa się tylko przez tę przegrodę, to izolacyjność akustyczną właściwą przegrody wyrazić możemy za pomocą różnicy poziomów ciśnień akustycznych występujących po obu stronach przegrody, zgodnie ze wzorem (2).

(2)

gdzie:

L1 – poziom średniego ciśnienia akustycznego w pomieszczeniu nadawczym, dB
L2 – poziom średniego ciśnienia akustycznego w pomieszczeniu odbiorczym, dB
S – pole powierzchni przegrody, m2
A – równoważne pole powierzchni dźwiękochłonnej pomieszczenia odbiorczego (chłonność akustyczna), m2.

Obliczona za pomocą wzoru (2) izolacyjność akustyczna właściwa przegrody przyjmuje różne wartości dla różnych częstotliwości tworząc wykres.

Wykres taki pozwala na dokładną analizę możliwości redukcji przenoszenia dźwięków powietrznych przez przegrodę w zależności od częstotliwości padającej na nią fali dźwiękowej. W praktyce inżynierskiej znacznie prościej jednak jest posługiwać się wartościami jednoliczbowymi. Stąd izolacyjność akustyczna przegrody może być opisana za pomocą jednoliczbowego ważonego wskaźnika izolacyjności akustycznej Rw oraz widmowych wskaźników adaptacyjnych C i Ctr. określonych na podstawie wartości R w funkcji częstotliwości. Mechanizm wyznaczenia wskaźnika Rw polega na porównaniu wartości izolacyjności akustycznej w poszczególnych pasmach z odpowiednimi normowymi wartościami odniesienia. Normowe wartości odniesienia od dźwięków powietrznych w pasmach tercjowych i oktawowych przedstawiono w tabeli 1.

Tablica 1. Wartości normowe odniesienia dla izolacyjności od dźwięków powietrznych w pasmach 1/3 oktawowych i oktawowych [12]

Częstotliwość Hz

100

125

160

200

250

315

400

500

630

800

1000

1250

1600

2000

2500

3150

Pasma 1/3 oktawowe

33

36

39

42

45

48

51

52

53

54

55

56

56

56

56

56

Pasma oktawowe

 

36

 

 

45

 

 

52

 

 

 

55

 

 

56

 

W celu wyznaczenia wskaźnika Rw, krzywą normową odniesienia należy przesuwać skokowo co 1 dB w kierunku krzywej pomiarowej aż do momentu, w którym suma niekorzystnych odchyleń będzie możliwie jak największa, lecz nie przekroczy przy pomiarach w pasmach 1/3 oktawowych wartości 32,0 dB, natomiast przy pomiarach w pasmach oktawowych 10 dB. Za niekorzystne odchylenie dla danej częstotliwości uważa się takie, gdy wynik pomiaru jest mniejszy od wartości normowej odniesienia. Wartość w decybelach, krzywej odniesienia dla 500 Hz, po przesunięciu jej zgodnie z tą procedurą jest wartością ważonego jednoliczbowego wskaźnika Rw (pomiary laboratoryjne) lub R’w, DnT,w (pomiary terenowe).

Na rys. 1 pokazano wykres izolacyjności akustycznej właściwej przykładowej ściany na szkielecie stalowym z kształtowników zimnogiętych 3.40.05 AKU w funkcji częstotliwości oraz dodatkowo schematycznie pokazano mechanizm określania wskaźnika Rw poprzez przesunięcie krzywej normowej odniesienia w kierunku wartości zmierzonych zgodnie z procedurą opisaną powyżej.

Rys. 1. Schematyczne przedstawienie procedury wyznaczenia jednoliczbowego ważonego wskaźnika izolacyjności akustycznej właściwej R<sub>w</sub> dla ściany 3.40.05 AKU.

Rys. 1. Schematyczne przedstawienie procedury wyznaczenia jednoliczbowego ważonego wskaźnika izolacyjności akustycznej właściwej Rw dla ściany 3.40.05 AKU.

Tak wyznaczone jednoliczbowe wskaźniki Rw, R’w lub DnT,w podlegają dalszej korekcie w celu uwzględnienia różnych widm hałasu. Widmowe wskaźniki adaptacyjne C i Ctr, zgodnie z normą PN-EN ISO 717-1 [12], stosuje się aby uwzględnić charakter dominującego źródła hałasu. Przykładowe źródła hałasu i przyporządkowane im wskaźniki widmowe przedstawiono w tablicy 2.

 

Tablica 2. Widmowy wskaźnik adaptacyjny dla różnych rodzajów źródeł hałasu [12]

Rodzaj źródła hałasu

Odpowiedni widmowy wskaźnik adaptacyjny

- źródła hałasu bytowego (rozmowa, muzyka, radio, TV)

- zabawa dzieci

- ruch kolejowy ze średnią i dużą prędkością

- ruch na drodze szybkiego ruchu > 80 km/h

- samoloty odrzutowe w małej odległości

- zakłady przemysłowe emitujące głównie hałas średnio i wysokoczęstotliwościowy

C

(widmo nr 1)

- ruch uliczny miejski

- ruch kolejowy z małymi prędkościami

- śmigłowce

- samoloty odrzutowe, w dużej odległości

- muzyka dyskotekowa

- zakłady przemysłowe emitujące głównie hałas nisko i średnio częstotliwościowy

Ctr

(widmo nr 2)

Na podstawie jednoliczbowego wskaźnik Rw oraz widmowych wskaźników adaptacyjnych C, Ctr wyznacza się wskaźniki oceny izolacyjności akustycznej właściwej RA1 i RA2, które możemy zapisać jako:

(3)

 

Wskaźnik RA,1 związany z widmem C stosuje się do oceny przypadków oddziaływania na przegrodę hałasów średnio i wysokoczęstotliwościowych. W praktyce dotyczy to większości przypadków przegród wewnętrznych w budynku. Wskaźnik RA,2 związany z widmem Ctr, z przewagą niskich częstotliwości stosuje się w praktyce do oceny przegród zewnętrznych (patrz tab. 2).

W analogiczny sposób można przeprowadzić procedurę określenia wartości wskaźników oceny dla R’w i DTn,w:

(4)

Dla prawidłowego wyświetlania serwisu oraz korzystania z pełni jego funkcjonalności, prosimy o użycie przeglądarki internetowej Google Chrome, Microsoft Edge, Firefox lub Safari.